کپسول آتش نشانی ابزار ایمنی ضروری می باشد که در منازل، ادارات و فضاهای عمومی در سراسر جهان یافت می شود. اما تعداد کمی از مردم تاریخچه پشت این اختراع ضروری را می دانند که به بیش از 300 سال قبل باز می گردد. توسعه کپسول آتش نشانی که در جعبه آتش نشانی نگهداری می شود ، پیشرفت قابل توجهی در تلاش های مداوم بشر برای مدیریت و کنترل آتش است، نیرویی که از آغاز تمدن هم حیاتی و هم خطرناک بوده است.

مفاهیم اولیه: اولین خاموش کننده آتش (1723)

اولین کپسول آتش نشانی شناخته شده در سال 1723 توسط آمبروز گادفری، شیمیدان آلمانی مستقر در انگلستان ساخته شد. اختراع گادفری یک وسیله ابتدایی و در عین حال هوشمندانه بود که شامل بشکه ای پر از مایع اطفاء حریق و باروت کوچکی بود. هنگامی که باروت مشتعل می شد، منفجر می شد و بشکه را می شکست و مایع را برای خاموش کردن آتش پخش می کرد. اگرچه این با خاموش کننده های دستی مدرنی که امروزه می شناسیم فاصله زیادی داشت، اما نیاز به تجهیزات اطفاء حریق قابل حمل را نشان داد.
در حالی که طراحی گادفری به طور گسترده برای استفاده روزمره مورد استفاده قرار نگرفت، زمینه را برای نوآوری های آینده در تجهیزات اطفای حریق فراهم کرد. البته اختراع او عمدتاً در تأسیسات بزرگتر که خطرات آتش سوزی رایج بود، مانند کارخانه ها و ساختمان های عمومی بزرگ استفاده شد.

تولد کپسول آتش نشانی مدرن (1818)

اولین نسخه از کپسول آتش نشانی قابل حمل، ( کپسول آتشنشانی امروزی ) ، تقریبا یک قرن بعد در سال 1818 توسط کاپیتان جورج ویلیام مانبی، مخترع بریتانیایی اختراع شد. کپسول آتش نشانی Manby شامل یک ظرف مسی پر از محلول تحت فشار کربنات پتاسیم (یک ترکیب شیمیایی شناخته شده برای سرکوب آتش) بود. خاموش کننده مجهز به هوای فشرده بود که به کاربر این امکان را می داد تا مایع را هدف قرار دهد و روی آتش تخلیه کند.
این یک پیشرفت انقلابی نسبت به روش های قبلی بود که در آن ها به مقادیر زیادی آب یا تجهیزات دست و پا گیر نیاز داشت. طراحی مانبی برای استفاده روزمره کاربردی تر بود و آغاز عصر جدیدی در ایمنی آتش نشانی گردید.

پیشرفت های تکنولوژی: CO2 و کپسول های آتش نشانی شیمیایی

به دنبال نوآوری Manby، کپسول آتش نشانی با در دسترس قرار گرفتن مواد جدید و دانش علمی به تکامل خود ادامه داد. در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20، انواع جدیدی از خاموش کننده ها برای مقابله با انواع خاصی از آتش سوزی ها ساخته شدند.
یکی از پیشرفت های مهم در سال 1912 رخ داد، زمانی که والتر کید، تاجر آمریکایی، پیشگام استفاده از دی اکسید کربن (CO2) به عنوان یک مهار کننده آتش بود. خاموش‌کننده‌های CO2 با جابجایی و کم کردن اکسیژن آتش سوزی در خاموش کردن آتش‌ها مؤثر بودند و به ویژه برای آتش‌سوزی‌های الکتریکی که با آب خاموش نمی‌شوند بسیار مفید بودند.

در اواسط قرن بیستم، خاموش کننده های شیمیایی خشک معرفی شدند. این خاموش کننده ها از پودرهایی مانند بی کربنات سدیم استفاده می کردند که می توانست آتش های کلاس B و C (شامل مایعات قابل اشتعال و تجهیزات الکتریکی) را سرکوب کند. این نوآوری ؛ تطبیق پذیری و کاربرد کپسول های آتش نشانی را بیشتر  از قبل گسترش داد.

استانداردسازی و استفاده مدرن

با پیشرفت طراحی و فناوری کپسول های آتش نشانی، درک انواع مختلف آتش سوزی نیز افزایش یافت. در اواسط دهه 1900، مقامات ایمنی آتش‌سوزی شروع به طبقه‌بندی آتش‌سوزی‌ها به دسته‌های (  A، B ، C ، D  و K ) کردند که هر کدام به انواع خاصی از خاموش‌کننده‌ها برای حداکثر اثربخشی نیاز داشتند. این سیستم طبقه بندی منجر به توسعه خاموش کننده های تخصصی از جمله فوم، آب، مواد شیمیایی خشک و مدل های مبتنی بر CO2 شد که هر کدام برای انواع خاصی از اطفای آتش سوزی مناسب هستند.
امروزه کپسول های آتش نشانی جزء تجهیزات ایمنی استاندارد شده در اکثر کشورها هستند و دستورالعمل های به وضوح تعریف شده ای برای استفاده و نگهداری از آنها وجود دارد. کپسول های آتش نشانی قابل حمل در حال حاضر به گونه ای طراحی شده اند که کاربر پسند، سبک وزن و در سرکوب آتش های کوچک قبل از اینکه از کنترل خارج شوند، موثر باشند.

تاثیر کپسول آتش نشانی بر ایمنی مدرن

اختراع و توسعه مداوم کپسول آتش نشانی در طول قرن ها جان و دارایی های بی شماری را نجات داده است. در حال حاضر کپسول های آتش نشانی جزء ضروری قوانین ایمنی ساختمان و استراتژی های پیشگیری از آتش سوزی در سراسر جهان هستند. اثربخشی آنها در مهار آتش سوزی های کوچک به طور چشمگیری تعداد بلایای بزرگ را کاهش داده است.
علاوه بر این، معرفی برنامه‌های آموزشی در مورد نحوه استفاده صحیح از کپسول‌های آتش نشانی، افراد و جوامع را قادر می‌سازد تا در مواقع اضطراری آتش‌سوزی اقدام فوری انجام دهند.
منشاء کپسول آتشنشانی از نبوغ انسان و تلاش برای غلبه بر خطرات ناشی از آتش است. از وسیله انفجاری آمبروز گادفری در قرن هجدهم گرفته تا خاموش کننده های پیچیده و چند منظوره امروزی، این ابزار نجات دهنده دستخوش دگرگونی قابل توجهی شده است. همانطور که فناوری ایمنی آتش نشانی در حال تکامل است، کپسول آتشنشانی بخشی حیاتی از راهبردهای پیشگیری و حفاظت از آتش در هر دو محیط عمومی و خصوصی است.

لازم به ذکر می باشد تجهیزات اطفای حریق زمانی کار آمد می باشند که :
1 – افراد و ساکنین در محل نحوه استفاده از آن را به خوبی بدانند که لازمه آن ، آموزش نحوه استفاده از کپسول آتش نشانی و موارد اولیه ایمنی در آتش سوزی می باشد . همچنین افراد باید یک طرح فرار از حریق را نیز داشته باشند چرا که اول بتوانند ساکنین حاضر در محل را که وضعیت جسمانی مناسبی ندارند از حریق فراری دهند و دوم اینکه در زمان اطفای حریق اولیه با کپسول آتش نشانی اگر آتش به صورت ناگهانی گسترش یافت بتوانند از طریق راه خروجی از حریق فرار کنند .

2 – تجهیزات اطفای حریق شامل ( کپسول های آتش نشانی ، شیلنگ های آتش نشانی و جعبه آتش نشانی و … ) همیشه در حالت آماده به کار قرار داشته باشند که لازمه ی آن چک و بررسی کردن ماهیانه تجهیزات آتش نشانی توسط ساکنین و مدیریت و سالیانه یکبار توسط کارشناس رسمی سازمان آتش نشانی کشور می باشد . البته در این خصوص باید اشاره کنیم که کپسول آتشنشانی نباید در محیط باز به حال خود گذاشته شود چرا که شرایط محیطی ( رطوبت ، نور خورشید و … ) می تواند باعث آسیب به کپسول آتشنشانی گردد که از بهترین راه ها برای محافظت از کپسول های آتش نشانی ، نگهداری آن ها در محفظه هایی به عنوان جعبه آتش نشانی می باشد . جعبه آتش نشانی با جلوگیری از ورود گرد و غبار ، جلوگیری از تابش نور آفتاب و دیگر عوامل محیطی علاوه بر اینکه باعث افزایش طول عمر تجهیزات استفاده شده در آن می گردد  ، موجب زیبایی و نمای بهتر در استفاده از جعبه ها در داخل پروژه ها میگردد . توصیه می شود در این خصوص از مقاله ” جعبه آتش نشانی و اهمیت آن ” مطالعه و بازدید بفرمایید و در صورتی که دانش فنی تخصصی برای تجهیز ایمنی پروژه خود را ندارید ، با کلیک بر روی دکمه زیر ” تماس ودریافت مشاوره رایگان ” می توانید  با کارشناسان حرفه ای مجموعه آدر توان نامی تماس تلفنی مستقیم گرفته و مشاوره رایگان دریافت نمایید.
آدر توان نامی از مشاوره تا تجهیز پروژه های شما در کنار شما خواهدبود .